Saat 19:42, iş yerindeyim, mesaiye kalmak durumunda kaldım. Everyone leave me alone.. Yalnızım yani. Yok öyle psikolojimde bir "neden mesaiye kalıyorum, hayır parasını da almıcam neyin nesi bu" gibi bir etkisi yok. Hatta böyle güzel oluyomuş, ofiste yalnız, kimse yok. Zırt bırt odaya dalan yok, gelip odada telefonla konuşan manyaklar yok (neyin kafasını yaşıyosunuz siz!), o iş noldu diyen yok, mail yok.. Ses yok seda yok,fatih yok, zümrüt yok, uğur yok, gökhan yok, bahadır yok, serhad abi yok.. Yalnız gitmeden arkadaş, şu şarkıyı dilime dolamayaydı iyiydi. Ama bir dinleyin. Kimse de dememiş ki aga bu nedir diye.. Baya melodili nağmeli söylüyo abla. Şu yaşıma geldim böyle birşey görmedim. :p Bunu dinlerken ölebilirim. Benden bile kötü konuşmuyo mu ingilizceyi? (Siz biliyosunuz nasıl konuştuğumu, vtr lerde var..)
Öliciiiiiidiiim...
Yok valla benden kötü. Ben hiç bir zaman vılbiii vılbiiii diye konuşmadım. Töbe estağfur.
Çok sıkılıyorum da ben.
Öptüm bay.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder